مهر، فارغ‌التحصیل ۲۴ ساله از دانشگاه کابل، در خفاء زندگی می‌کند. ده‌ها مَرد عکسی از او در حالی که فقط زیرپوش به تن دارد در اختیار دارند، و بعضی‌های‌شان او را تهدید کرده‌اند که اگر به سکس با آن‌ها تن ندهد، ترتیبِ دستگیری او را خواهند کرد.

پیش از تصرف افغانستان به دست طالبان در تابستان ۲۰۲۱، او این عکس را به مردی که می‌خواست با او ازدواج کند داده بود. حالا اما نقض موازین متعصبانهٔ رژیم طالبان در زمینهٔ عفاف، یک جرم محسوب می‌شود. او می‌گوید هر روز با فکر خودکشی مقابله کرده است. می‌ترسد اگر دستگیر شود او را بکشند. تهدید زنان در افغانستان، حالا امری رایج است. خشونت جنسی در رژیم طالبان رو به افزایش است، و حمایت‌های سابق از زنان دیگر موجود نیست.

در واقع، وضعیت زنان در یک سال گذشته مدام بدتر شده است. برای زنان افغانستان، عدم جنگ به معنای وجود صلح نیست. منشأ برخی خشونت‌های جنسیتی، سنت جنوب افغان موسوم «پشتونوالی» است؛ فرهنگی که در اسلام هم ریشه دارد. پشتونوالی زنان را از تعامل با مردانِ غیرفامیل منع می‌کند و قتل ناموسی را توصیه می‌کند. زنانِ قربانی خشونت جنسیتی، اغلب قربانی قبلیهٔ خودشان هستند چون مردم قبیله، خودِ زنان را مقصرِ تعرض جنسی می‌دانند.

پشتونوالیْ زن را مثل دارایی مرد می‌داند، و طالبان هم متعهد به این سنت هستند. طالبان ۲۰ سال پیشرفت حقوق زنان را نابوده کرده‌اند و خشونت جنسی را تشدید کرده‌اند. یک پیشرفت بزرگ در حقوق زنان که در سال ۲۰۰۹ اتفاق افتاد، یعنی «قانون مقابله با خشونت علیه زنان»، توسط رژیم طالبان از بین رفت. این قانون به قربانیان امکان می‌داد تا سوءرفتار را گزارش دهند و مرتکبان را تحت تعقیب قانون قرار دهند.

در سپتمبر ۲۰۲۱، «وزارت امور زنان» را طالبان تعطیل کردند و به جای آن «وزارت امر به معروف و نهی از منکر» را جایگزین کردند که در واقع پولیس اسلامیِ رژیم طالبان است.

در مذهب طالبان، حتی صدای پای زنان تحریک‌آمیز است. تعالیم طالبانی مروج خشونت علیه زنان است. کنیزها یا در واقع برده‌های زن اگر از سرنوشت خود سرپیچی کنند، خود و اعضای خانواده‌شان ممکن است کشته شوند.

زنانِ شرکت‌کننده در تظاهرات، به دست ماموران طالبان بازداشت و شکنجه شده و مورد تجاوز قرار می‌گیرند. زنانی که آزاد می‌شوند تهدید می‌شوند تا حرفی نزنند وگرنه فیلمِ تجاوز به آن‌ها منتشر خواهد شد ‌ــ‌ که خودِ این می‌تواند مجازات مرگ داشته باشد.

هشت زن که در ماه جنوری به دست ماموران طالبان در مزار شریف مورد تجاوز جنسی وحشیانه قرار گرفتند، بعدا به دست خانواده خودشان کشته شدند. طالبان این زنان را زندانی کردند، برهنه کردند، شلاق زدند، شوک برقی دادند، و چند هفته به آن‌ها تجاوز کردند. بعدا خانواده آن‌ها از ترس این‌که آنها حامله باشند، برای حفظ آبروی خودشان، آن‌ها را کشتند.

زنان افغانستان به انواع و اقسام شیوه‌ها کشته می‌شوند: سر بریدن، آتش‌سوزان، دار زدن، لت و کوب کردن، تفنگ، و شوک برقی. دختری ۲۱ ساله از سوی مردی تهدید شده که اگر به خواسته او تن ندهد، به پدرش خواهد گفت که او باکره نیست؛ این دختر می‌ترسد او را زنده به گور کنند.

به گفتهٔ محبوبه سراج، فعال حقوق زنان افغان، زنان افغانستان همواره در وحشت کشته‌شدن زندگی می‌کنند. او می‌گوید: «زن هر لحظه ممکن است بمیرد».

زنانِ بازمانده جایی برای پنهان شدن هم ندارند. بنا به گزارش عفو بین‌الملل، طالبان پناهگاه‌های زنان را غارت و تعطیل کرده‌اند. بعضی بازماندگان باید به خانواده‌های بدرفتارِ خودشان برگردند و بعضی باید در خفاء زندگی کنند؛ بقیه هم به جرم «اعمال منافی عفت» در زندان پلچرخی کابل زندانی شده‌اند.

یک کارمند سابق وزارت امور زنان در ولایت بغلان، که ۲۸ سال سن دارد، می‌گوید هنوز سعی می‌کند به زنان قربانی کمک کند، ولی پناهگا‌هها تعطیل شده است، و کار چندانی از دست او بر نمی‌آید. شوهرِ خودش وحشیانه او را کتک می‌زند و به او تجاوز می‌کند. به گفته او این گونه خشونت‌ها از زمان بازگشت طالبان بیشتر و شدیدتر شده است.

خشونت جنسی از سوی شوهران، در افغانستان شایع است. بنا به تحقیق وزارت امور زنان در سال ۲۰۲۱، ۴۰ درصد زنان در ولایت قندهار خشونت جنسی را تجربه کرده‌اند و بیش از ۶۰ درصد دختران در کل کشور بدون رضایت خودشان ازدواج کرده‌اند.

مریم سید انور، یک پناهنده افغان در ونکوور کانادا، می‌گوید شوهرش به او مواد مخدر می‌داد و شکنجه‌اش می‌کرد، برای همین مجبور به فرار شد. می‌گوید: «حتی وقتی با درد و آغشته به خون روی زمین می‌افتادم، به صورتم می‌زد و با انبر ناخن مرا می‌کَند».

طالبان همچنین قتل مردان در اختلافات فامیلی را نادیده می‌گیرند. یک مقام سابق دولت می‌گوید، همسایه‌اش مردی را کشت و زن او را برای خودش گرفت.

طالبان همچنین فهرستی از دختران مجرد درست کرده‌اند که بعضی‌هاشان نُه سال بیشتر ندارند، و پدران دخترها را مجبور می‌کند تا آن‌ها را به همسریِ اعضای طالبان درآورند. خانواده‌ها در وحشت به سر می‌برند چون بسیاری از افغان‌ها حاضرند برای خوش‌خدمتی به طالبان، دخترانِ همسایه‌های خود را به طالبان تحویل دهند. مردم به شکل واقعی دختران‌شان را مخفی می‌کنند.

زنان افغانستان مایوس و دلشکسته‌اند. تنها شانس برای زنان افغان این است که کشورهای غربی از طریق کمک‌های بشردوستانه، امنیت زنان را افغانستان بیشتر کنند. یک نسل کامل از زنان دارند نابود می‌شوند.

زنان افغان بدون هیچ متحد و سلاحی قربانی خشونت می‌شوند. و خیلی‌ها خودشان را مقصر رنج‌های خودشان می‌دانند. مهر می‌گوید: «من کشورم را دوست دارم، ولی خواسته‌ها و آرزوهایی داشتم. این فرهنگ به من امکان نمی‌دهد خودم باشم. حالا از خودم بیزارم».