طالبان از اسلام به عنوان بهانه‌ای برای توجیه قوانین قرون وسطایی قبیله‌ای خود استفاده می‌کنند، و خشونت تنها متاع جامعهٔ مردسالار افغانستان است. تغییر این مدل کهنهٔ حکمرانی یعنی نابودی نظام طالبانی یک بار برای همیشه…
حقوق زنان دیگر حتی نمی‌تواند به عنوان اهرم فشاری برای دریافت کمک‌های بشردوستانه عمل کند؛ زنان افغانستان با محدودیت‌هایی روبه‌رو هستند که توان ادامهٔ زندگی را هم از آن‌ها گرفته است…
به رغم وعده‌های گزاف طالبانِ ۲، با بازگشت‌شان به قدرت، وضع زنان بسیار بدتر شده است. چارچوب سیاسی و حکمرانی طالبان کاملا متاثر از نگاه‌شان به زنان است، که البته آن را با اسلام و شریعت توجیه می‌کنند…
در حالی که کابل یکی سردترین زمستان‌های خود را طی بیش از یک دهه گذشته تجربه می‌کند، دسترسی به لباس و غذا و سوختْ مسئلهٔ مرگ و زندگی است، و زنانِ از کار برکنار شده راهی برای تامین خانواده‌های‌شان ندارند…
رژیم طالبان آشکارا معاهدات بین‌المللی در زمینه حقوق کودکان و زنان را که پذیرفته است زیر پا می‌گذارد. رفتار وحشیانه و ضدانسانی طالبان با زنان و دختران را می‌توان از سوی محاکم بین‌المللی مورد پیگرد قرار داد…
طالبان اجرای شریعت را مهم‌تر از هر چیزی می‌دانند و برای‌شان مهم نیست مردم افغانستان چه مصیبتی را متحمل خواهند شد: خواه سرکوب آزادی‌ها و نیروی اقتصادی باشد خواه محرومیت از حمایت سیاسی و مالی و بشردوستانهٔ بین‌المللی…
با شیوع شبکه‌های اجتماعی، زنان ایرانی اعتراضات خود علیه حجاب اجباری که ستون اساسیِ جمهوری اسلامی برای کنترلِ جامعه است را به فضای آنلاین کشاندند و تصاویر خودشان را بدون حجاب اجباری در اماکن عمومی منتشر کردند…
طالبان جدید با بهره‌برداری از دستگاه تبلیغاتی قوی و با نمایشی فریبکارانه خود را به عنوان گروهی میانه‌رو جلوه دادند و بعد از بیست سال این بار قوی‌تر از قبل برگشتند. اما آپارتاید جنسی‌شان تغییری نکرده است…
در هفته‌های گذشته موجی از محدودیت‌های تازه علیه زنان ایجاد شد. زنان در کابل از حضور در اماکن عمومی مثل پارک‌ها و باشگاه‌ها منع شدند. پالیسی‌هایی طالبان علیه زنان فرقی با زندانی کردن آن‌ها ندارد…
به رغم احیای نظام سرکوبگر و وحشی طالبان، برخی از به‌اصطلاح «کارشناسان» کماکان می‌گویند که «طالبان ۲» متفاوت است و حقوق حقهٔ زنان را پایمال نمی‌کنند. اما مطابق انتظار، طالبان برای زندانی‌کردنِ زنان هر کاری می‌کنند…
طالبان هر چه‌قدر که قدرت خود را تثبیت کرده‌اند، محدودیت‌ها علیه زنان را هم بیشتر کرده‌اند. افغانستان یکی از بدترین نمونه‌های خشونت جنسیتی در دنیاست، و سال‌ها پیشرفت که به سختی به دست آمد، امروز در حال نابودی است…
رهبران طالبان، زنان و دختران را سرکوب می‌کنند تا بتوانند بر جامعهٔ افغانستان حکومت کنند. سلطه بر زنان آن‌چنان در استراتژی حکومتی آن‌ها ریشه دارد که حاضرند از کسب مشروعیت بین‌المللی و میلیون‌ها دالر کمک بین‌المللی چشم‌پوشی کنند…